روحانیت در تاریخ شیعه همواره پناهگاه مظلومان و رانده شدگانی بوده که بعضاً گناه و خطایشان هم آشکار بوده است.
اما متاسفانه در دهه های اخیر برخی ساختارهای اشتباه در حاکمیت، افراد شاخصی از این نهاد را در جایگاهی قرار داده که به طرد و حذف افرادی بپردازند که به تعبیر رهبری حتی «ممکن است از صلاحیت بالایی هم برخوردار باشند» متأسفانه در این مسیر، سایر روحانیان غالباً به جای ایفای نقش پدری به توجیه گری یا سکوت در برابر این طرد و دفع های بعضاً جفاکارانه یا غیرحکیمانه روی آورده اند.
اثر این ساختارها و رفتارهای اشتباه چیزی جز ضربه به حیثیت روحانیت و در نتیجه فاصله گیری مردم از غالب آنها نیست.
فراموش نکنیم، نهاد روحانیت به این دلیل مستقل از حکومت تعریف شد که بتواند ناظری فعال بر اشتباهات احتمالی آن باشد.
