حتماً برای شما نیز اتفاق افتاده است که قسمتی از بدنتان با چیز داغی برخورد کرده و بسوزد. در آن زمان حتماً بسته به میزان سوختگی درجاتی از درد را با ناراحتی تحمل کرده‌اید و حتماً شنیده یا دیده‌اید که افرادی نیز بر اثر سوختگی در آتش زیبایی و یا برخی از اعضا و یا حتی جان خود را از دست داده‌اند. شاید در آن زمان برای لحظاتی خود را جای آن شخص قرار داده و با رقت قلب حاصل از آن خدا را بواسطه‌ی سلامتی خویش شکر کرده‌اید. اما این آتش‌ها همه آتش‌های دنیوی بوده و درد و رنج ناشی از آن بالاخره به پایان خواهد رسید.
نمی‌دانم آیا شما نیز درباره‌ی آتش جهنم و رنج و سختی ناشی از آن اندیشیده‌اید؟! آیت الله شهید دستغیب در یکی از آثار خود روایت عجیبی را درباره‌ی شدت آتش جهنم نقل کرده است! می‌دانید یکی از آرزوهای اهل جهنم رهایی از آتشی است که آنها را احاطه کرده است. در روایت مذکور چنین نقل شده بود که «اگر شخصی را از آتش جهنم بیرون آورده، در تنور آتش دنیا بیاندازند در آنجا خواب راحتی خواهد رفت!» خدایا! آتش جهنم چه آتشی است که تنور داغ شده از آتش دنیا در مقایسه با آن مکانی راحت و خنک محسوب می‌شود؟!
امام علی (علیه السلام) در دعای شریف کمیل درباره‌ی عذاب جهنم با خدای خویش چنین نجوا می‌کند:
«یا رب و أنت تعلم ضعفی عن قلیل من بلاء الدنیا و عقوباتها و ما یجری فیها من المکاره على أهلها على أن ذلک بلاء و مکروه قلیل مکثه یسیر بقائه قصیر مدته فکیف احتمالی لبلاء الآخرة و جلیل وقوع المکاره فیها و هو بلاء تطول مدته و یدوم مقامه و لا یخفف عن أهله لأنه لا یکون إلا عن غضبک و انتقامک و سخطک و هذا ما لا تقوم له السماوات و الأرض یا سیدی فکیف لی و أنا عبدک الضعیف الذلیل الحقیر المسکین المستکین.» (۱)
خدایا! تو می‌دانی که من در برابر مقدار کمی از بلاها و مجازات‌های دنیوی و تحمل ناراحتی‌هایی که بواسطه‌ی آنها بر اهل دنیا وارد می‌شود چقدر ضعیف و ناتوانم. در حالی که این مکث این بلاها و ناخوشی‌ها کم، دوامشان اندک و مدتشان کوتاه است پس چگونه بلاها و عذاب‌های آخرت و ناراحتی‌های بزرگ آن را در حالی که زمانشان طولانی و ماندن در آن همیشگی است، تحمل کنم؟! و به اهل جهنم تخفیفی نیز داده نخواهد شد چرا که عذاب آنها به واسطه‌ی خشم و غضب و انتقام توست. آتش جهنم عذابی است که آسمان‌ها و زمین [با همه‌ی عظمت و بزرگی خود] توان تحمل آنرا ندارند! ای آقای من! وقتی آنها تحمل چنین عذابی را ندارند؛ من که بنده‌ی ناتوان، ذلیل و درمانده‌ی تو بوده و به درماندگی خود معترفم چگونه چنین عذابی را تحمل خواهم کرد؟!»
خدایا! وقتی علی(علیه السلام) با تمام معصومیت و عظمت روحی خود چنین می گوید من بیچاره چه باید بگویم؟!
پی‌نوشت:
1. الاقبال، ص 708.
