طفلی که در شکم مادر است، درکی از لذت‌های دنیا ندارد. فرض کنیم می‌شد برای او توصیف کرد که تو در دنیا از طریق همین جسم و روحی که داری، فلان لذایذ را درک خواهی کرد، او جز ابهامی تاریک، برداشتی از لذایذ دنیوی نمی‌داشت و اشکال می‌کرد که چطور ممکن است من از این جسم کوچک و نهیفم یا از این روح محصورم، در دنیا لذت ببرم؟! اصلا مگر چه لذتی می‌توان از این جسم و روح برد؟! درک لذت‌های بهشت نیز برای آنهایی که نهایت فهم‌شان از لذت، همان لذایذ دنیوی است، ممکن نیست. 
اصل لذایذ بهشتی با روح آدمی درک می‌شود. و آن لذایذی است که از درک محضر خدا و اولیایش حاصل می‌شود. همچنین عشق و محبت و مهربانیِ خالص و ناب، در آنجا به بلوغ رسیده، درک می‌شود. 
حتی آن بخش از لذت‌های بهشتی که درک آنها جسمانی است براساس گنجینۀ معارف شیعی، یک تفاوت اصلی با لذایذ دنیوی دارند و آن خسته و دل‌زده نشدن از آنهاست. 
آن نادانی که می‌گوید جهنم را به‌خاطر امید رهایی از آن، بر بهشتی که لذت‌هایش یک‌نواخت است، ترجیح می‌دهم، امیدوار است که در صورت رهایی از جهنم به کجا برود؟!

توضیح: این متن در پاسخ به یک مقالۀ اینترنتی دربارۀ ادعای یکنواختی نعمت‌های بهشت، نگاشته شده است.