🔹در مسیر یک پژوهش تاریخی، مواضع یکی از نمایندگان مجلس شورای ملی را بررسی می کردم. برایم جالب بود که در رژیم سابق، مواضع نمایندگان به حدی شفاف بوده است که این امکان را برای محققان فراهم می آورد تا با یک جستجوی ساده در صورت مذاکرات مجلس متوجه شوند، فلان نماینده به چه نوع قوانین یا معاهداتی رأی مثبت یا منفی داده است. البته در آن مجلس نیز در برخی موارد حساس، امکان درخواست اخذ رأی مخفی وجود داشته و گاهی نیز اعمال می شده است.
🔹به نظر بنده برخورداری از آزادگی و شجاعت از شروط نمایندگی مجلس است. یک نماینده باید اگر قانونی را به صلاح یا زیان مملکت می داند از چنان شجاعتی برخوردار باشد که رأی خود را دربارۀ آن، علناً اعلام کند و پذیرای لوازم اظهارنظر خود نیز باشد. حتی اگر یکی از این لوازم، رد صلاحیت احتمالی او در دورۀ بعد باشد. ضمن آنکه می توان امکان استفاده از رأی مخفی را در موارد حساس نیز در نظر گرفت.
🔹اگر نظامی فرضاً، نمایندگان مردمش را تنها بخاطر آرای مثبت و منفی آنها رد صلاحیت کند، آزادی ستیز، دو رو پرور و محکوم به شکست است.
🔹آیا مجلس دهم این افتخار را نصیب خود خواهد کرد که امکان رصد کردن آرای تک تک نمایندگان مجلس شورای اسلامی را هم برای مردمی که به نمایندگان رأی داده اند و هم برای محققان و تاریخ پژوهانی که در آینده ظهور خواهند کرد، فراهم آورد؟
🔹شایسته نیست که حتی در یک مورد، مجلس شورای ملی قانون یا آیین نامه ای برتر از مجلس شورای اسلامی داشته باشد.
