از دلِ شاد، شوق عبادت بیش از دلِ غمگین می‌جوشد. به قول حافظ:
کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
یک نکته از این معنا گفتیم و همین باشد
باید مراقب بود که اعمال و گفتار ما موجبات آزار مؤمنی را فراهم نیاورد. اهمیت این مسأله تا بدان حد است که رسول خدا، حضرت محمد (ص) می‌فرمایند:
«مَنْ أَحْزَنَ مُؤْمِناً ثُمَّ أَعْطَاهُ الدُّنْیَا لَمْ یَکُنْ ذَلِکَ کَفَّارَتَهُ وَ لَمْ یُؤْجَرْ عَلَیْه: کسی که مؤمنی را بیازارد و به عوض آن دنیا را به او عطا کند، این عطا کفاره آن آزار نخواهد بود و اجری نیز نخواهد داشت.»( 1)
این شاید از آن رو باشد که نه زمان را می‌توان برگرداند و نه توفیقاتی که احتمالاً در سایه‌ی کدورت روحی از آن مؤمن سلب شده است.
پی‌نوشت
1. بحار الأنوار، چاپ بیروت، ج72، ص: 150
