«تلخی برخورد صادقانه را به شیرینی لبخند منافقانه ترجیح می‌دهم»
جمله‌ی بالا عبارت نغزی از شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی است. شاید هر کدام از ما در برخوردهای اجتماعی خود با افرادی مواجه شده باشید که در مقابلمان با نهایت احترام و تواضع ظاهر می‌شوند اما پشت سر به نقد و انتقاد و بدگویی مشغولند!
اصلاً شاید خود ما نیز ترجیح می‌دهیم نقدهایمان بر تفکرات، رفتارها، گفته‌ها و نوشته‌های دیگران را نه با خود آنها که با دیگران در میان بگذاریم و در عوض در برخوردهای رودررو با احترام و تواضع ظاهر شویم!
به نظر بنده این رذیله‌ی اخلاقی بیش از هر چیز از ترس یا از میل به محبوبیت (حتی در میان مخالفان) ناشی می‌شود که در هر صورت حاکی از ضعف و زبونی شخص مبتلا به این رذیله است و الا چه عیبی در نقد و انتقاد صریح و رو در رو وجود دارد که از آن فرار می‌کنیم؟!
از آن طرف چرا برخی از ما زبان و قلممان برای نقد دیگران فعال است اما نوبت به خودمان که می‌رسد ناراحت و برافروخته می‌شویم و با تندی برخورد می‌کنیم؟!
فرهنگ جامعه‌ی ما ترکیبی است از عقاید و رفتارهای درست و نادرست من و تو. بیایید فرهنگمان را به گونه‌ای بسازیم که شایسته‌ی نام مسلمانی باشد.
مَعَ
