«گرچه دولت نهم علیرغم نظر بزرگان نظام بنده را در 47 سالگی خانه‌نشین کرد و علیرغم این‌که تدریس کتاب درسی نوشته شده توسط خودم را به دانشجویانم سپرد و علیرغم این‌که از چندین دانشگاه معتبر پیشنهاد تدریس دارم ولی با کمال افتخار بیان می‌کنم که در شش سال گذشته فقط در ایران مانده‌ام و حتی یک لحظه هم فکر خروج از ایران را نداشتم.»
عبارات بالا بخش از نطق محمدجواد ظریف در جلسه‌ی رأی اعتماد مجلس شورای اسلامی است.
***
در جریان مذاکرات هسته‌ای 5+1 کمتر انسان منصفی است که به کاردانی و تلاش خستگی‌ناپذیر محمدجواد ظریف اعتراف نداشته و از صمیم دل قدردان تلاش‌های وی نباشد.
اما آیا به این نکته اندیشیده‌ایم که اگر شخصیت‌های کاردانی چون ظریف (که به تحقیق تعدادشان بسیار است) در دولت‌های نهم و دهم خانه‌نشین نشده، دولت و ملت از ظرفیت وجودی آنها بهره‌مند می‌شدند، امروز با چنین حجم بالایی از نابسامانی‌ها مواجه نبودیم.
البته هر دولتی آزاد است که همکاران خود را مطابق با میل و سلیقه‌ی خویش برگزیند اما مهم آن است که اگر انسان پرتجربه و کاردانی را برکنار می‌کنند از افرادی کاردان‌تر و یا لااقل هم‌سطح برای جایگزینی آنها استفاده کنند نه آن‌که به بهانه‌ی جوان‌گرایی و... با سرمایه‌های کشور آن کنند که ثمراتش را همه دیدیم و شنیدیم.
همچنین شنیدن نظرت کارشناسانه‌ی آنها که از دایره‌ی مسئولیت خارج‌اند وظیفه‌ی هر دولتی است که امیدواریم دولت جدید همچون برخی اسلاف خود از آن غافل نشود.
---------------------------------------------------
بازنشر در الف
