مناظرۀ آخر را نپسندیدم. مرا به یاد زن و شوهرهایی انداخت که در آستانۀ طلاقند! حتی تفاوت تُن صدا و ادبیات طرفین در هنگام عصبانیت نیز شبیه به زوجین در جلسۀ حکمیت بود. نیشخندها و پوزخندها، استرس، روکم‌کنی‌ها، لرزش‌های دست و نگرانی از آینده؛
جلسۀ قبل اما نسبتاً آرام، متین و رو به پیشرفت برگزار شده بود. در آن جلسه، علی‌رغم اختلافاتی که وجود داشت بارها سخنان طرف مقابل مورد تایید قرار گرفته بود؛ گویا در فاصلۀ میان این دو جلسه افرادی با القای مخلوطی از اطلاعات صحیح و غلط موش دوانده و آینده را تاریک جلوه داده بودند. حتی اصلاح و رفع یک سوءتفاهم در ابتدای جلسه نیز باعث تکرار همان سوءتفاهم توسط دیگری نشد!
به هر حال طلاق به طرفین دعوا آسیب خواهد زد؛ اما باید منتظر ماند و دید که این آسیب بیشتر متوجه کدامیک خواهد شد.
نهاد خانواده اما حدود بیست سال است که مورد تهدید جدی قرار گرفته است.
