- کوفیان «بهترین مردمان» عصر امام حسین (ع) بودند.(1)
- حدود «صد هزار» نفر از «کوفیان»(2)؛ هجده هزار «نامه» به امام حسین (ع) نوشته، او را به کوفه دعوت کرده و به ایشان «وعده‌ی قیام» دادند.
- با وجود «ناصر»؛ «حجت ظاهر» بر امام تمام است.(3)
- «میلیون‌ها» نفر از «ما» دعای «عهد و ندبه» خوانده، از دوری امام و مولایمان ناله سر داده(4) و آمادگی خویش برای «قیام» را فریاد می‌کشیم.(5)
- به راستی چه می‌شد اگر امام ما نیز؛ مأمور به «حجت ظاهر» بود؟(6)
- سهم امام حسین (ع) از «جماعت کوفیان» شمشیرهاشان شد.(7)
- شمشیرهای «ما» بر کیست؟(8)
پی‌نوشت:
1. از میان تمام شهرها تنها مردم کوفه حمایت خویش از امام حسین (ع) را اعلام کردند. بسیاری از شهدای کربلا نیز کوفی بودند.
2. شهید مطهری در حماسه حسینی می‌نویسد: «مردم این شهر از امام حسین دعوت میکنند. نه یک نفر، نه دو نفر، نه هزار نفر، نه پنج هزار نفر و نه ده هزار نفر بلکه حدود هجده هزار نامه میرسد که بعضی از نامهها را چند نفر و بعضی دیگر را شاید صد نفر امضا کرده بودند که در مجموع شاید حدود صدهزار نفر به او نامه نوشتهاند. (مجموعه آثار، ج 17، چاپ سوم، ص 142)
3. امام علی (ع) در خطبه‌ی شقشقیه می‌فرمایند: «لَولا حُضورُ الْحاضِرِ وَ قِیامُ الْحُجَّةِ بِوُجودِ النّاصِرِ وَ ما اخَذَ اللَّهُ عَلَى الْعُلَماءِ انْ لایُقارّوا عَلى کِظَّةِ ظالِمٍ وَ لا سَغَبِ مَظْلومٍ لَالْقَیْتُ حَبْلَها عَلى غارِبِها وَ لَسَقَیْتُ اخِرَها بِکَأْسِ اوَّلِها: اگر گرد آمدن مردم نبود، و اگر نبود که با اعلام نصرت مردم، بر من اتمام حجت شد، و اگر نبود که خداوند از دانایان پیمان گرفته که آنجا که مردم به دو گروه تقسیم مىشوند: گروهى پرخور که از بس خوردهاند ترش کردهاند و گروهى گرسنه و محروم؛ اگر اینها نبود من افسار مرکب خلافت را روى شانهاش مى انداختم و رهایش مى‌کردم و کارى به کارش نداشتم.» (نهج البلاغه، خطبه چهارم)
4. در دعای ندبه ناله سر می‌دهیم: «بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی وَ نَفْسِی لَکَ الْوِقَاءُ وَ الْحِمَى... لَیْتَ شِعْرِی أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوَى بَلْ أَیُّ أَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَرَى... عَزِیزٌ عَلَیَ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَ أَنْتَ لَاتُرَى وَ لَاأَسْمَعُ لَکَ حَسِیساً وَ لَانَجْوَى عَزِیزٌ عَلَیَّ أَن تُحِیطَ بِکَ دُونِیَ الْبَلْوَى وَ لَایَنَالَکَ مِنِّی ضَجِیجٌ وَ لَاشَکْوَى... إِلَى مَتَى أَحَارُ فِیکَ یَا مَوْلَایَ... عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ أُجَابَ دُونَکَ وَ أُنَاغَى عَزِیزُ عَلَیَّ أَنْ أَبْکِیَکَ وَ یَخْذُلَکَ الْوَرَى... هَلْ إِلَیْکَ یَا ابْنَ أَحْمَدَ سَبِیلٌ فَتُلْقَى... مَتَى نُغَادِیکَ وَ نُرَاوِحُکَ فَنقِرَّ عینا مَتَى تَرَانَا وَ نَرَاکَ وَ قَدْ نَشَرْتَ لِوَاءَ النَّصْرِ تُرَى... اللَّهُمَّ وَ نَحْنُ عَبِیدُکَ التَّائِقُونَ إِلَى وَلِیِّکَ الْمُذَکِّرِ بِکَ وَ بِنَبِیِّک خَلَقْتَهُ لَنَا عِصْمَةً وَ مَلَاذاً... وَ صِلِ اللَّهُمَّ بَیْنَنَا وَ بَیْنَهُ وُصْلَةً تُؤَدِّی إِلَى مُرَافَقَةِ سَلَفِهِ وَ اجْعَلْنَا مِمَّنْ یَأْخُذُ بِحُجْزَتِهِمْ وَ یَمْکُثُ فِی ظِلِّهِمْ وَ أَعِنَّا عَلَى تَأْدِیَةِ حُقُوقِهِ إِلَیْهِ وَ الِاجْتِهَادِ فِی طَاعَتِهِ وَ اجْتِنَابِ مَعْصِیَتِهِ وَ امْنُنْ عَلَیْنَا بِرِضَاه...» (بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج99، صص 104-110)
5. در دعای عهد با خداوند متعال پیمان می‌بندیم که: «اللَّهُمَّ إِنِّی أُجَدِّدُ لَهُ فِی صَبِیحَةِ یَوْمِی هَذَا وَ مَا عِشْتُ مِنْ أَیَّامِی عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَیْعَةً لَهُ فِی عُنُقِی لَا أَحُولُ عَنْهَا وَ لَا أَزُولُ أَبَداً اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِینَ إِلَیْهِ فِی قَضَاءِ حَوَائِجِهِ وَ الْمُحَامِینَ عَنْهُ وَ السَّابِقِینَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ اللَّهُمَّ إِنْ حَالَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ الْمَوْتُ الَّذِی جَعَلْتَهُ عَلَى عِبَادِکَ حَتْماً مَقْضِیّاً فَأَخْرِجْنِی مِنْ قَبْرِی مُؤْتَزِراً کَفَنِی شَاهِراً سَیْفِی مُجَرِّداً قَنَاتِی مُلَبِّیاً دَعْوَةَ الدَّاعِی فِی الْحَاضِرِ وَ الْبَادِی...» (بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج99، ص111
6. باقی‌مانده‌‌ی خدا بر زمین مأمور به ظاهر نیست.
7. فرزدق به امام حسین (ع) گفت: «قلوب النّاس معک و سیوفهم مع بنى امیّة، والقضاء ینزل من السّماء، واللَّه یفعل ما یشاء: قلب‌های مردم با تو و شمشیرهایشان با بنی‌امیه است و قضای الهی از آسمان نازل می‌شود و خداوند هرآنچه بخواهد انجام خواهد داد.» (نفس المهموم، ص 91)
8. ...
با دو مطلب جدید به روزم:
مقایسه ی قدرت نظامی ایران و اسرائیل
خدا طبیب است وما مریض