گاهی برخی رودربایستی‌ها و تعارفات حسرتی طولانی بر دل انسان می‌نهد. اواخر آذر ماه 1392 به قصد شرکت در پیاده‌روی اربعین به عراق رفتم. در همان سفر، برای اولین بار توفیق زیارت امامین کاظمین (علیهما السلام) نصیب شد.

پنجشنبه 28 آذر 1392 ساعاتی از اذان مغرب گذشته بود که با گروهی از طلاب که البته من در میانشان غریبه بودم به کاظمین رسیدیم. بعد از وضو تصمیم به اقامه‌ی جماعت در صحن حرم گرفتیم؛ رفقا تعارف کردند که جلو رفته امامت جمع را بر عهده بگیرم. پیشنهادشان را رد کردم اما حسرت توفیق امامت در حرم به دلم ماند.

راستی اربعین در راه است.

شهادت امام جواد (علیه السلام) را تسلیت می‌گویم.