داشتم صحیفه‌ی امام خمینی(ره) را مرور می‌کردم که به قسمتی از سخنرانی ایشان در تاریخ 26 فروردین ماه 1343 (پس از آزادی از زندان) در مسجد اعظم قم برخوردم.

 هر بار که این عبارات را می‌خوانم انرژی می‌گیرم و از خداوند متعال می‌خواهم که به ما توفیق دهد تا بتوانیم رهرو خوبی برای بزرگان اسلام باشیم.

***

«من از آن آدم‌ها نیستم که اگر یک‏ حکمى کردم بنشینم چرت بزنم که این حکم خودش برود؛ من راه مى‏افتم دنبالش. اگر من خداى نخواسته، یک وقتى دیدم که مصلحت اسلام اقتضا مى‏کند که یک حرفى بزنم، مى‏زنم و دنبالش راه مى‏افتم و از هیچ چیز نمى‏ترسم بحمدالله تعالى. والله! تا حالا نترسیده‏ام [ابراز احساسات حضار]. آن روز هم که مى‏بردندم، آنها مى‏ترسیدند؛ من آنها را تسلیت مى‏دادم که نترسید. [خنده حضار].

 آخر اگر ما براى مقصد اسلامى، براى مقصدى که انبیا خودشان را به آب و آتش زدند، اولیاى عظام خودشان را به کشتن دادند، علماى بزرگ اسلام را آتش زدند، سر بریدند، حبس کردند، تبعید کردند، حبس‌هاى طولانى کردند، اگر چنانچه ما براى مقاصد اسلام بترسیم، دین نداریم. دیندار هم براى اینکه خرقه را از این عالم خالى کند مى‏ترسد؟ اگر ما ماوراى این عالم را اعتقاد داشته باشیم، باید شکر کنیم که در راه خدا کشته بشویم و برویم در صف شهدا. بترسیم؟ از چه چیز بترسیم؟»

صحیفه امام، ج 1، ص 292