سال گذشته توفیق شد تا در کاروان زائران اربعین حسینی حضور یابم. راستش را بخواهید پیش از این سفر تنها تصویری که از شیعیان عراق در ذهن داشتم همان زائرانی بود که در ایام مختلف سال اطراف حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) بساط استراحت می‌گستراندند و چهره‌ی نامطلوبی به حرم می‌دادند. در آن زمان در دل حالت بدی نسبت به آنها داشتم. اما سفر سال گذشته‌ام به عراق، نگاه مرا به کلی عوض کرد. شیعیان عراق از زائران ایرانی به گرمی استقبال می‌کردند، به آنها محبت می‌ورزیدند و صریحاً می‌گفتند: «انا نفتخر بخدمتکم». برخی از آنها خانه‌ی خویش را در اختیار زائران ایرانی‌یی قرار می‌دادند که به صورت خانوادگی به زیارت آمده بودند. شدت محبت آنها به زائران حسینی به حدی بود که کمتر نظیری برای آن می‌توان ذکر کرد. پس از بازگشت به ایران هرگاه شیعیان عراقی را می‌دیدم که اطراف حرم بساط خویش گسترانیده‌اند شرمسار و خجل می‌شدم.

توفیق حاصل شد که از دوم تا نهم محرم امسال (5 تا 12 آبان) نائب الزیاره‌ی دوستان در کربلای معلی و نجف اشرف باشم.

این دومین باری بود که توفیق حضور می‌یافتم. حرم نسبت به ایام اربعین سال گذشته بسیار خلوت بود. می‌توانستی مدتها در کنار ضریح ایستاده مشغول زیارت و نجوا باشی. برخلاف اربعین که یک لحظه‌ی آن هم غنیمت بود.

امیدوارم این توفیق شامل حال همه‌ی دوستان بشود. خصوصاً که اربعین نزدیک است و یکی از صفات مؤمنین زیارت اربعین.

ضریح مقدس امام حسین (ع)

توضیح: متن حاضر، ویرایش شده‌ی سخنرانی اینجانب در مجلس فاتحه‌‌ی مرحوم حاج عبدالحسین محمدپور (پدر بزرگم) در مسجد امام خمینی(ره) کازرون است.

***

در حاشیه‌ی پیاده‌روی کربلا، دوشنبه: 2 دی 1392